Χαμός αυτές τις μέρες με τα σκουπίδια μας. Όταν πρωτοξεκίνησε το …κακό, διάβασα ανακοίνωση/παράκληση του Δήμου να κρατήσουμε τα σκουπίδια από τις 19 ως τις 22 του μήνα. Παραδόξως (αν και δεν το περίμενα ειλικρινά), έκανα μια βόλτα στις 21. Οι κάδοι του Βύρωνα ήταν άδειοι. Ρε παίδες λέω μέσα μου, μπράβο σας και μπράβο μας γαμώτο, είμαστε ανθρωπάρες. Πολύ το χάρηκα. Ειδικά όταν σε μια απογευματινή βόλτα με το αμάξι περάσαμε από Παγκράτι, Καισαριανή, κατεβήκαμε κέντρο (κατεβαίνω κέντρο λέτε εδώ στην Αθήνα ή μου ‘μεινε χούι από τη συμπρωτεύουσα;) ανεβήκαμε ξανά, περάσαμε Ηλιούπολη και πάλι πίσω, και τα σκουπίδια έκαναν πάρτι.
Δε λέω ότι οι υπόλοιποι έγραψαν στα τέτοια τους την απεργία. Αλλά αν κι εγώ δεν έβλεπα την ανακοίνωση, πιθανότατα δε θα το είχα πάρει χαμπάρι. Τα Σαβ/κα πολύ συχνά οι κάδοι ξεχειλίζουν έτσι κι αλλιώς και γενικά δεν κάνω για αυτόπτης μάρτυρας, αν με πιάνετε. Μόνο μετά την ανακοίνωση γύρισε το μυαλό μου και σκέφτηκα πως προφανώς γι αυτό το βαρελάκι με το δεντράκι είναι ακόμα δίπλα στους κάδους, κι όχι επειδή πέρασε το σκουπιδιάρικο και το λυπήθηκε και το άφησε μπας και το μαζέψει κανένας χριστιανός να το ποτίσει.
Ένιγουέι, το θέμα είναι ότι ο κόσμος σεβάστηκε την παράκληση του Δήμου και κράτησε τα σκουπίδια του μέχρι τις 22. Στις 23 το πρωί είχαμε μικρά βουναλάκια και τους κάδους θαμμένους από κάτω. Να κρατήσεις τα σκουπίδια στο σπίτι, συμφωνώ. Αλλά μιλάμε για 40 βαθμούς, μιλάμε για την Αθήνα (ο ήλιος σε χτυπάει από παντού-δεν έχουν όλοι αιρκοντισιόν-δεν έχουν όλοι μεγάλη βεράντα με τέντα-αυλή κλπ). Πόσο θα τα κρατήσεις;
Τα κράτησα κι εγώ μέχρι τις 22. Στις 23 τα κατέβασα. Τότε κατάλαβα ότι η απεργία δεν έληξε, αλλά δεν τα πήρα πίσω στο σπίτι. Δεν μπορώ να πω ότι δε με απασχολεί το θέμα, αλλά και τι εναλλακτικές έχω, από τη στιγμή που δεν μπορώ να κρατάω τα σκουπίδια κάθε μέρα σπίτι;
Χθες το βράδυ σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω την κατάσταση.
«Λιγότερα σκουπίδια» σου λέει ο άλλος. «Παιδεία μας…μπλαμπλαμπλα», «είμαστε ζώα…μπλουμπλουμπλου», εντάξει. Δεν είναι λύσεις αυτά και το ξέρουμε. Στην πράξη τι κάνουμε; Τώρα, άμεσα.
Σκέφτηκα να πάω να τα ξεχωρίσω. Στη γωνία μου έχω ένα σετ από όλους τους κάδους, πλην του γυαλιού. Οι τις ανακύκλωσης ήταν και είναι ακόμα άδειοι (ομολογώ ότι περίμενα να γεμίσουν και αυτοί από σκουπίδια, θα σκεφτεί κάποιος ότι από το να είναι στο δρόμο να τα πασπατεύουν οι γάτες καλύτερα έστω σε λάθος κάδο), οι άλλοι δύο βουνό. Είπα να βάλω γάντια και να ξεχωρίσω τα ανακυκλώσιμα και να τα βάλω στους κάδους.
Κάπως θα κατέβει το βουνό, σωστά;
Μετά είπα να πάω να πάρω σακούλες μαύρες (αυτές για τα πτώματα, όχι των σπιτιών) και να τα χώσω μέσα.
Αλλά σακούλες είναι κι αυτές.
Σκέφτηκα μετά να κάνω μια γύρα και να φορτωθώ χαρτόκουτα και μια χαρτοταινία.
Αυτό μου φάνηκε καλύτερη λύση. Σκουπίδια σε συσκευασία δώρου.
Ίσως είμαι λίγο χαζή που νομίζω ότι έτσι θα κάνω κάτι. Αλλά θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια υπέροχη πλευρά μέσα του και τις περισσότερες φορές δεν το ξέρει. Μπορεί και να μη γίνει τίποτα. Τουλάχιστον θα έχω καθαρή τη γωνία μου στη χειρότερη, και ίσως μέχρι να ξαναγεμίσουν να έχει λήξει και το θέμα. Στην καλύτερη μπορεί κάποιος να αποφασίσει να κάνει το ίδιο στη δική του γωνία.
Όταν θες να κάνεις κάτι δε σκέφτεσαι το ποιος θα το δει και το γιατί να κάνεις εσύ κι όχι ο άλλος. Απλά το κάνεις επειδή γουστάρεις.
Ολόκληρη οικογένεια Σμιθ καθάρισε τρεις παραλίες από τα σκουπίδια και μη μου πείτε τίποτα πίπες περί προβολής, τουλάχιστον οι Σμιθ δεν έχουν ανάγκη καμία τέτοια κίνηση για να γίνουν δημοφιλείς. Μπράβο τους βέβαια που το έκαναν, αλλά δε σας έκατσε κάπως σαν χαστουκάρα με δαντελένιο γάντι παραγεμισμένο με μολύβι;
Έπρεπε να έρθει μια οικογένεια Σμιθ από του διαόλου τον κώλο για να καθαριστεί μια ελληνική παραλία; Τα δικά μας χεράκια; Δε στέγνωσε ακόμα το μανικιούρ;
Ξέρετε κάτι; Είναι θέμα παιδείας, ναι. Αλλά το να πετάξεις ξαφνικά κάδους στις γωνίες και κάδους ανακύκλωσης με εικονογραφημένες οδηγίες σε αυτοκόλλητο, δε φτάνει για να αποκτήσει ο άνθρωπος την παιδεία αυτή. Θέλει κάτι παραπάνω από αυτό. Και όπως έχω ξαναπεί, τις περισσότερες βλακείες τις κάνουμε απλά γιατί μέχρι εκεί μας έκοψε κι όχι επειδή είμαστε βλάκες. Όμως πρέπει κάπως, κάποιος να μας μάθει όλους μερικά πράγματα, όπως το γιατί είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε σωστά τα ανακυκλώσιμα υλικά και να είναι ανθρωπίνως καθαρά γιατί κάποιος θα τα ξεχωρίσει με τα χέρια αργότερα.
Τέλος πάντων, τζάμπα σας κάνω το κήρυγμα. Χτες έκανα αυτές τις σκέψεις στις τρεις τα χαράματα και το πρωί που κατέβηκα η γωνία μου δεν είχε πια σκουπίδια (εκτός από το βαρελάκι με το δεντράκι, που τελικά θα το πάρω σπίτι). Η απεργία δεν έληξε, οι υπόλοιποι κάδοι στις άλλες γωνίες γεμάτοι.
Δεν κάνουμε ένα ντου φασίνα στις γωνιές μας;
Τώρα, λες κι ότι στην Ελλάδα ζεις. Παίζει και το εξής τρελό: Να δούνε – λέει – ότι εσύ δεν τραβάς και κανένα ζόρι με την απεργία γιατί βρήκες τρόπο να είσαι καθαρός, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά, μπορεί – λέει- και να τους γράφουνε συνέχεια στα τέτοια τους και να μην πληρωθούν ποτέ οι άνθρωποι και στο τέλος τα σκουπίδια να τα τρώμε. Τι να πω, τίποτα δε με εκπλήσσει. Τουλάχιστον αυτή τη φορά γλυτώσαμε την πανούκλα.
Κατερίνα Χαρίση
Ovi Greek 